Ankara’da soğuk ve yağmurlu bir Ocak ayı günüydü.
Bir yanda ağırlaşan ekonomik sıkıntılar, diğer yönden soğuk hava nefes kesiyor. Kış gününde giydiğim palto bile üşümemi engellemiyor.
Böylesi günlerde en çok sevdiğim ve hoşlandığım evime yakın olan bir kafeye gitmek
Hafif yağan yağmura inat öyle yapıyorum.
Arabama binip Başkentteki mekânım olan kafeye kendimi atıyorum.
Kafenin en kuytu, en sıcak köşesindeki bir masayı gözüme kestirip oturuyorum.
Masaüstü bilgisayarımı açıp, çayımı söyledikten sonra biraz rahatlamış pozisyona geçiyorum.
Kaç dakika sonra başımı kaldırdığımda çapraz köşede oturan iki gençten birinin dikkatlice bana baktığını fark ettim.
Önemsemedim.
Yaşamda bazen gözlerdeki bakışların çarpıştığını ve bunun aslında tesadüfen oluştuğunu biliyordum.
Üç beş dakika sonra gayri ihtiyari başımı kaldırdığımda aynı kişinin bakışlarının yine üstümde olduğunu fark edince içime tuhaf bir huzursuzluk çöktü.
Başımı sağa çevirirken düşünüyordum. Ne yapmalıydım. Başka bir masaya geçmek, gence ‘hayırdır birine mi benzettin’ sorusunu sormak ya da kalkıp gitmek.
Beynimdeki bu sorulara cevap aramaya başladığımda tepemde gencin dikildiğini fark ettim.
Ona doğru baktığımda; Doğu şivesiyle; ABE sen Batmanlı değimlisin sorusunu yöneltti.
Şaşırmıştım. Neden soruyorsun diye karşı soruyu bu kez ben yönelttim.
Şaşırma sırası ondaydı. Bir saniyeden az bir süre düşündükten sonra;
ABE SEN Batman Güncel Gazetesinde yazan? Değimlisin diyebildi.
Bu cevaba gülümsedim.
Otursana diyerek elimle ona oturmasını işaret ettim.
Evet, Ben Batman Güncel Gazetesinde yazıyorum. Ama Batmanda oturmuyorum cevabımı yöneltince yüzünde derin bir dalgalanma oldu.
Beklide bu cevap onu hayrete düşürmüştü.
Öyle ya Batmanda yaşamayacaksın ama Batmandaki bir yerel gazetede yazarlık yapacaksın.
Dalgınlığını dağıtmak adına, söyle bakalım derdin nedir, Ankara’ya niye geldin dedim.
Yüzündeki gerginlik suratına yansımış, gözleri çakmak çakmak olmuştu.
Beklemediğim bir cevap verdi.
Mademki gazetecisin Batmanı, bizlerin sorunlarını niye yazmıyorsun dedi.
Mesela ne yazayım dedim.
Sahipsiz Batmanı yaz.
Anlamdım? Diyebildim
Soruma cevabı çarpıcı, etkileyici, ilginçti
İşsiziz, İş bulamıyoruz. Ne yapacağız.
BEN ÜÇ GÜNDÜR BURADAYIM Çok zor durumdayım. Milletvekilimize ulaşamıyorum. Beni sürekli atlatıyorlar. Komşudan aldığım borç parayla geldim. Artık yarın Batmana döneceğim.
Batmanda Valiliğe, Ak Parti İl Başkanlığına bir git istersen dedim.
Alaysı bir tavırla yüzüme baktı. Dayın yoksa kimseye gidemesin. Ak Parti hep kendi adamlarına iş yapar.
Bu yanıtlara son bir yol gösterme adına; Geçenlerde Batman Belediyesi kurayla işçi alacakmış diye duymuştum, oraya da başvur demem üzerine sert bir ses tonuyla; Hepsi Numara, Yalan dedi.
Kısa bir sessizlikten sonra izin isteyip kalktı gitti.
Ankara’nın o soğuk havası birden bire içimi üşütmüştü.
Arabamla evime dönüş yolunda hep düşündüm. Bu gencin haklı yönleri elbette vardı ama her şeyi devletten beklemekte çok doğru bir yaklaşım değildi.
Bu küçük öyküden çıkardığım sonuç şudur;
Batmanlı Gençlerin Sahipsizlik sendromuna girmesi çok kötü.
Bu duygu sadece ümitleri değil bu kentin geleceğini de karanlığa itiyor.